Zabytki
- Szczegóły
- Opublikowano: środa, 26, kwiecień 2006 02:00
- Odsłony: 22080
Zespół pałacowo-parkowy
Pałac Suchodolskich
Ryzalit środkowy tylny zamknięty jest trójbocznie. Obecnie zachowana tylko część środkowa i zachodnia. Z części wschodniej pozostały tylko piwnice i fundamenty. Układ wnętrza dwutraktowy, znacznie przekształcony. Stropy częściowo sklepione, a częściowo płaskie. Na parterze w części środkowej, od północy, salon z profilowanym gzymsem podsufitowym i dwoma wnękami piecowymi. Elewacje frontowe posiadają wystrój architektoniczny o podziałach pilastrowo-lizenowych z wieńczącym gzymsem profilowanym. Okna opatrzone profilowanymi obramieniami (częściowo skutymi). W tylnym ryzalicie środkowym okna o nadprożach arkadowych. Ryzality boczne zwieńczone szczytami w formie półkolistej, środkowy ryzalit posiada szczyt trójkątny. Dach łamany polski, pokryty gontem, z nowszymi facjatami. Nad częścią środkową i skrajnymi dachy dwuspadowe, niskie. Przed pałacem, po obu stronach resztki fundamentów dwu oficyn. W roku 1920 zniszczone zostały pożarem dwie oficyny i wschodnie skrzydło pałacu - w 1936 r. rozebrane do fundamentów. W okresie okupacji pałac był użytkowany przez Niemców jako szpital wojskowy. Po wyzwoleniu użytkowany przez szkołę podstawowa, a po wybudowaniu nowej - opuszczony, popadający stopniowo w ruinę. Wojewódzki konserwator zabytków zlecił przeprowadzenie kapitalnego remontu zabytku, z jednoczesnym odbudowaniem nieistniejącego skrzydła wschodniego.
Pozostałości parku
Pochodzą z połowy XVIII w. i stanowią ślad dawnego założenia Suchodolskich, ukształtowanego na osi:pałac - kaplica dworska, w miejscu której znajduje się obecny XX-wieczny kościół. Na osi znajdowała się, widoczna do dziś, w założeniu i z częścią drzewostanu aleja dojazdowa długości około 300 m, a od strony zachodniej - założony na naturalnym cieku - wydłużony prostokątny staw, do dziś dobrze zachowany, częściowo zarośnięty. Od strony północno-zachodniej znajdował się drugi staw o nieregularnej linii brzegowej.
Kościół św. Jana Nepomucena
Rzymsko-katolicki, pierwotnie miał charakter kaplicy dworskiej, którą wznieśli na tym samym miejscu Suchodolscy w pierwszej połowie XVIII w. W 1752 r. Michał Maurycy i jego żona Barbara (z Mężyńskich) Suchodolscy przebudowali kaplicę na kościół szpitalny, drewniany z murowanym prezbiterium. Od 1758 r. uznany jako kościół filialny parafii Swierże, a od 1768 r. - już jako samodzielny kościół parafialny. Rozebrany został w 1818 r. Ucisk wyznaniowy i narodowościowy ze strony władz carskich nie stwarzał możliwości budowy nowej świątyni i dopiero po ukazie tolerancyjnym w roku 1905 społeczeństwo miejscowe podniosło od nowa tę ideę. Budowę istniejącego do dziś kościoła rozpoczęto w 1907 r., a ukończono w 1909 r. W czasie I wojny światowej kościół zdewastowano i obrabowano. W okresie międzywojennym kościół wyposażono w organy i ołtarze. Druga wojna światowa przyniosła ponowne uszkodzenia świątyni, które po wyzwoleniu zostały usunięto.
Budynek jest murowany, halowy, trzynawowy, neogotycki, z nawami jednakowej szerokości. Od zachodu prostokątna kruchta, nad którą wznosi się wieża na rzucie kwadratu z dwiema bocznymi lokalnościanami. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, otoczone obejściem mieszczącym zakrystie. Wnętrze ze sklepieniami gwiaździstymi. Podziały z filarami przyściennymi i lizenami. Wyposażenie kościoła jednolite, neogotyckie, wykonane w technice snycerskiej. W bocznym ołtarzu obraz NMP z końca XVI w.
Figura przydrożna św. Jana Nepomucena
Drewniana, XVIII-wieczna, na kamiennym postumencie. Rzeźba pochodzi ze starego kościoła i przedstawia św. Jana Nepomucena. Ustawiona na skrzyżowaniu ulic, w połowie odległości między kościołem a szkołą.